Weer zo veel

Inmiddels zijn er al weer twee weken voorbij en kan ik nog steeds niet bevatten hoe snel het hier allemaal gaat. Het is moeilijk uit te leggen dat het nog steeds onwerkelijk voelt om hier te zijn, zo ver van huis. Om hier met deze mensen in een totaal andere cultuur te leven, met de kinderen en jongeren die allemaal hun eigen bagage met zich mee dragen. Om hier te leven in een onwijs grote, drukke, smerige maar ook mooie stad. Ik kan soms dan ook nog steeds niet beseffen dat ik hier echt ben, terwijl ik ook niet kan beseffen dit straks allemaal weer achter te moeten laten. Dit omdat het tegelijkertijd ook juist vertrouwd voelt. Daarom wil ik zo veel mogelijk genieten van onze tijd hier, maar om eerlijk te zijn: het vreet energie.

Op sommige dagen lopen of rijden we hier door de stad, en dan voelt het allemaal heel normaal en wordt het zelfs vertrouwd. Toch zijn er nog steeds veel momenten dat ik me weer opnieuw verwonder over het leven hier. Laatst zagen we een vrouw op straat plassen, staand. Niemand kijkt hier naar op of om, gewoon lekker doen. Voor de kinderen en mensen hier is dit allemaal zo normaal, terwijl het voor ons de omgekeerde wereld is.

Vorige week heb ik dan toch nog kunnen genieten van een stukje Nederland. Mijn verjaardagspakketje was gearriveerd, vol met lekkere dingen (kaas!), handige dingen en leuke verjaardagskaarten. Ik was zo blij als een kind! Inmiddels zijn we een week verder en is er niet zo veel meer over van alle lekkernijen.. Hoe dan ook, ik heb er van genoten J Zo was afgelopen maandag mijn verjaardag. Om 12uur kreeg ik van Renee een super leuk filmpje te zien met allerlei leuke en lieve berichtjes erop uit Nederland, maar ook van hier op het project. Mooier kado kon ik niet wensen! Ook ben ik nog eens verwend door de jongens hier met allemaal tekeningen en zelfs wat kado’tjes, ze hadden het hier beneden mooi versierd en kwamen zelfs onze kamer versieren. Zelf hadden we bij de bakker flink wat gebak gehaald voor alle mensen hier. Blijkbaar is het normaal om dit gebak dan vervolgens uit te smeren in het gezicht van de jarige, erg fijn! Van de baas en zijn vrouw heb ik trouwens nog een hele mooie, typisch Indiase, ketting gehad.

De afgelopen 10 dagen hebben we hier bezoek gehad vanuit Schotland. Een vrouw, oorspronkelijk uit Argentinië, en haar man, oorspronkelijk uit Noorwegen. Deze man heeft hier 3 jaar terug ook vrijwilligerswerk gedaan, dus was voor vele een oud bekende. Nu kwamen ze hier om het project bezoeken en om meer over Karunalaya te weten te komen. Ze gaan namelijk in Schotland ook een organisatie opzetten om sponsors te winnen voor het project. Met deze mensen hebben we de afgelopen week ook van alles ondernomen. Zo zijn we met hen en de kinderen naar de kermis geweest (wij waren hier al een keer geweest), wat ze super leuk vonden. Ook hebben we wat grotere knutselopdrachten gedaan in het teken van kinderrechten en we zijn met hen naar het project van de meisjes geweest, ook van Karunalaya. Een paar van deze meiden herkende we van de voetbalconferentie een paar weken terug, daar waren zij ook. Leuk om ze weer eens te zien en waarschijnlijk gaan we ook een keer met hun wat leuks organiseren.

Verder zijn we vorige week wel een keer vroeg opgestaan (05.00) om te gaan kijken bij de voetbaltraining van de jongens. Zij vertrekken elke ochtend om 05.30 naar een trainingsveld net buiten Chennai waar ze dan anderhalf uur hun training hebben.  Op sommige dagen gaan ze hier in de middag ook weer trainen, of ze trainen hier op het project. Sinds een paar dagen is het weer aan het veranderen, de zomer komt eraan. Je merkt heel goed dat het steeds warmer wordt, waardoor de jongens in de middag vaak niet meer gaan trainen. Ze trainen nu zo veel voor Brazilië, hier vertrekken ze a.s. dinsdag al naar toe. Deze jongens moeten nu echt super veel voorbereiden. Niet alleen veel trainen, maar ook zijn we wel 3 of 4 verschillende dansen aan het oefenen die ze daar gaan laten zien, een hele trommelsessie en daarbij zijn ze ook aan het leren om met bestek te eten. Dit ziet er best grappig uit haha. Jongens die hun hele leven al met hun hand eten moeten nu leren om met mes en vork te eten, want dit gaan ze in Brazilië ook doen. Normaal gesproken hebben ze een heel vol bord in 5 minuten leeg, nu doen ze er een half uur over. En aangezien wij hier natuurlijk wel goed in zijn, mogen wij hun hierbij helpen.

Voor de jongens van het voetbalteam hebben we trouwens ook via het werk van Renee’s moeder kunstgrasschoenen voor een lager prijsje kunnen regelen. Dit omdat ze in Brazilië op kunstgras zullen spelen, en omdat het trainingsveld hier kei hard is en meer uit zand bestaat dan uit gras. Dit is dus veel beter voor hun voeten en enkels. Het pakketje is nog onderweg, dus we gaan heel hard duimen dat deze voor dinsdag binnen is!

Verder merk ik dat mijn emoties hier echt heel de dag door op en neer gaan, en dat is hetgeen wat zoveel energie vreet. Alles is zo intensief en druk de hele dag. Zo veel kinderen en zo veel verschillende emoties. Meestal zijn de kinderen allemaal heel enthousiast en blij, en daar wordt je zelf ook weer enthousiast van. Soms zijn er kinderen die ineens om een of andere reden boos op je zijn of op elkaar, terwijl je zelf niet eens weet waarom. Dan heb je nog het slaan, dit doen de kinderen ook regelmatig bij elkaar. En dan is er ook nog die jongen die ons ‘terroriseert’, hij veranderd ook iedere minuut van de dag. Het ene moment is hij boos of zit hij constant je irritatie op te zoeken, het andere moment is hij ineens weer poeslief. Dan zijn er weer kinderen die ineens onverwacht iets heel liefs zeggen of doen voor je, wat je ook weer raakt. Door al deze dingen voel je je soms gewoon helemaal leeggezogen. En daarbij komt natuurlijk ook nog eens dat het alleen maar warmer wordt. Vandaar dat we alvast een hotel (met zwembad!) hebben geboekt voor volgende week, dan gaan we even lekker een weekendje bijtanken in Mamallapuram. De jongens van het voetbal zijn dan ook weg, dus is het gelijk een stuk rustiger hier. Zoals ik al zei kan ik het nog niet beseffen om deze kinderen straks allemaal achter te moeten laten, maar voor nu kijk ik er toch wel naar uit om even een weekendje weg te zijn. Dit komt denk ik ook wel omdat we hier 24/7 zijn. 

Hieronder nog wat weetjes van de afgelopen tijd:
- Twee broertjes zijn sinds vanochtend ineens weg. Blijkbaar zijn ze weggelopen om naar ‘huis’ te gaan. Ik hoop er nog steeds op dat ze terugkomen, thuis hebben ze het namelijk niet goed vertelden ze hier.
- Een jongen hier heeft twee littekens in zijn wangen, die zijn ontstaan op zijn 6e. Toen heeft hij in iedere wang een pin gestoken gekregen en door zijn tong. Dit heeft te maken met het Hindoeïsme. Dit ritueel hoort daarbij en doe je voor je familie.
- We zijn vorige week voor het eerst een beetje gaan shoppen. Even wat fijne Indiase broeken kunnen scoren.
- We hebben laatst na de voetbaltraining bij onze baas thuis ontbeten. Zijn vrouw had speciaal voor ons pasta gekookt, heerlijk! En chapati, een Indiaas gerecht wat ik blijkbaar ook heeel lekker vind.
- We hebben onze eerste verse kokosnoot gedronken en gegeten.
- We zijn gisteren flink inkopen wezen doen voor de kinderen; knutselspullen, papier, verf, boekjes. Kunnen we weer goed vooruit.
- Gisterenmiddag was er brand hier in de keuken. De vrouwen die in de keuken staan kwamen ineens hysterisch gillend naar buiten gerend. Bleek dat de pan, met daaronder de gasfles, in brand stond. Na 5 minuten was het gelukkig allemaal weer verholpen.
- Verder hebben we over een maand ongeveer ook ons pap en mam die deze kant op komen, waarmee we er ook even ertussenuit gaan. Goed vooruitzicht!

Voor nu is het weer genoeg, en de volgende keer kan ik jullie vertellen over ons eerste kleine tripje buiten Chennai!