(Bijna) terug van weggeweest!

Ik kijk op mijn reislogger en ik zie dat mijn laatste blog op11 mei was. Oeps. Hoog tijd voor een nieuw verhaal dus en wel vanuit Varanasi.

De laatste keer dat ik schreef zaten we volop in het Summercamp gebeuren. Drukte, gezelligheid en veel plezier! Inmiddels zijn alle kinderen weer naar school en dat betekend voor ons veeel vrije tijd. Het is nu namelijk zo dat alle jongens naar school zijn en er geen kinderen meer op het project zijn overdag. Het is een nieuw schooljaar, dus alle jongens die voorheen niet naar school gingen omdat ze halverwege het schooljaar bij Karunalaya terecht zijn gekomen, gaan dat nu wel. Op een paar enkele oudere jongens die al klaar zijn met school, is het dus vrijwel leeg beneden. Wat is dat wennen zeg! Maar ook weer extra leuk als ze ’s middags thuis komen J

Renée en ik zijn op dit moment aan het reizen , en we zijn zelfs al aan het einde toegekomen. Over 2 dagen vertrekken we weer naar het vertrouwde Chennai. We begonnen onze reis in Rajasthan, in het plaatsje Jaipur. Ook wel bekend als de ‘Roze Stad’. Hier veel mooie dingen gezien en ook een van de engste momenten in mijn leven meegemaakt. We waren namelijk naar een tempel gegaan met als bijnaam monkeytemple. Bij deze tempel leven namelijk ongeveer zo’n 5000 apen. In het begin dacht ik leeeuuk! Maar na 5 minuten stond ik al te rillen als een rietje. We kregen bij de ingang pinda’s zodat we de apen konden voeren. Leuk idee. Maar Renée kreeg bij de eerste beste aap al een agressieve kreet naar haar toe. Vraag me niet waarom, maar daarna heb ik me toch over laten halen om ook een aap te voeren. En wat denk je? Same story. Oke, finished. Ik ga die apen voor geen goud meer voeren. Gelukkig hadden we 2 mannen die ons beschermden en ons door het gebied heen loosden, anders was ik allang gillend weggerend. De tempel en alles wat erbij hoort was dan weer super mooi, en die apen hebben toch wel iets (zo lang ze uit de buurt blijven).

In Jaipur zijn we 3 dagen verbleven, waarvan Renée de helft van de tijd niet lekker was. Vlak voordat we op reis gingen had ik in Chennai een griep opgelopen en een paar dagen plat gelegen, en de dokter zei al dat de kans groot was dat Renée dit ook zo krijgen. Helaas, dat was dus ook zo. Toch zijn we met de bus vervolgens verder gegaan naar Udaipur. Ook wel de meest romantische stad van India. En het is hier dan ook super mooi! Overal witte gebouwen met allemaal verschillende meren, omringd met heuvels, met daarin weer mooie paleizen. We hebben genoten van de mooie uitzichten van de stad en de leuke winkeltjes natuurlijk. Ook konden we hier op onze kamer de wedstrijd Ned – Spanje live volgen, helemaal top! Toch was Renée nog niet de oude en ook ik kreeg ineens weer dikke koorts. We zouden verder gaan naar Jodhpur, maar op de heenweg toch nog besloten even langs t ziekenhuis te gaan voor een check. Hier werden we onderzocht en hebben we ook een bloedtest gedaan. Hier kwam uit dat we allebei een infectie aan ons lever hadden. Fijn. 4 maanden in India, nergens last van en zodra we gaan reizen krijgen we deze onzin allemaal. Maar goed, met ieder een tasje medicijnen op naar Jodhpur. Hier hebben we echt bijna niks kunnen doen doordat we ons zo slap voelden. Echt mijn lijf, ik kon zelfs maar amper een trap op. Vreselijk. We hadden plannen om naar de voet van de Himalaya te gaan, maar dat zou dus een grote grap worden. Vandaar dat we dat plan maar hebben laten varen, helaas. In Jodhpur hebben we dus eigenlijk alleen maar een klein beetje geshopt en hier hebben we allebei onze tattoo laten zetten. Dit was iets wat we al lang in ons hoofd hadden in Chennai, en nu dus besloten het toch te doen. En we zijn er blij mee! De jongen die dit deed bij ons was ook nog eens zo vriendelijk om ons mee uit eten te nemen daarna samen met een vriend. De dag erna was de tweede wedstrijd van Nederland, maar nu hadden we helaas geen tv op onze kamer. Gelukkig was deze jongen nog een keer zo vriendelijk ons mee uit eten te nemen met een paar vrienden, en zij hadden geregeld dat in het restaurant waar we heen gingen de wedstrijd te zien was op groot scherm. Nice! Het restaurant was trouwens ook nice, super mooi en echt voor de rijke tata’s hier.

Na 3 nachten in Jodhpur moesten we kiezen waar en hoe we naar onze volgende bestemming zouden gaan. We wilden allebei graag naar Varanasi, dus uiteindelijk zijn we met de bus van Jodhpur naar Delhi gegaan (13 uur, hels) en hebben we hier het vliegtuig genomen naar Varanasi. En daar zijn we nu dan. Om hier een hotel te vinden was ook nog eens een hele klus. We dachten een goed hotel geboekt te hebben, maar bij aankomst bleek dat de kamer met airconditioning niet beschikbaar was. Ja en dat trekt de mens hier niet, wij in ieder geval niet. Gelukkig was er de man van de taxi er ook nog en die wist wel een goed hotel zei hij. Wij dus achter hem aan lopen, hotel bleek vol. Volgend hotel, ook vol. Volgend hotel, nog een kamer met AC. Yes! Op de kamer aangekomen, geen westerse wc, wel salamanders in de badkamer. Smerige dekens en verder niks. Oke dit wordt hem dus ook niet. Snel weg hier. Uiteraard niet zonder te betalen, zo zijn ze dan ook weer. Maar wij wilden weg dus dan doen we dat maar. Volgend hotel, in the middle of nowhere, door een doolhof van smalle steegjes waar je alleen te voet kan komen. Hier hetzelfde verhaal, maar we waren zo moe dat we het er maar mee deden. Uiteindelijk kwam onze vriend van de taxi weer en hij zei dat hij een mooi hotel had gezien aan de oever van de Ganges, ook met AC. Dus ’s avonds om 9u zijn we nog gaan overhuizen, maar het is de moeite waard! Mooi hotel en mooi uitzicht!

We hebben gisteren meteen onze Varanasi-doping gehad. We hebben een tocht over de Ganges gedaan met een bootje, en hier hebben we live verschillende lijkverbrandingen mogen aanschouwen. Als je het je afvraagt; ja, je ziet de lijken echt branden. Dit gebeurd allemaal gewoon aan de oever op verschillende houtstapels. Best luguber, maar toch ook weer iets speciaals. De oever langs heel de rivier is vol met mensen die hier komen voor de heiligheid van de Ganges en zijn tempels. Ook zwemmen hier veel mensen in of wassen ze hier hun kleren. Voor geen goud dat ik dat water aanraak, een leverinfectie is genoeg. Maar het is mooi om te zien hoe de mensen hier aan toegewijd zijn en wat dit voor hen betekend.

Nu zitten we weer in ons comfortabele hotel, en morgenvroeg gaan we met onze taxivriend verschillende tempels hier bezoeken. En overmorgen mogen we weer terug naar Karunalaya, waar we stiekem toch ook weer naar uitkijken. Toch fijn om na 2 weken reizen en ziekte weer terug te gaan naar een plek die toch je thuis is geworden. En er staat ons nog en kamp te wachten volgende week. We gaan met het laatste sponsorgeld wat we hebben een weekend op kamp met alle jongen,s van Karunalaya! Weer iets moois om naar uit te kijken! ‘

Nog wat facts van de afgelopen tijd:
- Varanasi is de smerigste stad die ik tot nu toe heb gezien in India. Maar desondanks heeft het echt zijn charme.
- We hebben onze laatste souveniers ingeslagen, en we moeten nu al dingen hier laten wil het allemaal passen.
- Ik ben geen reis mens. Respect voor mensen die maanden gaan rondreizen, ik ben het nu namelijk na 2 weken al een beetje beu om van hot naar her te sjouwen. Maar het scheelt ook wel dat onze lijven niet meewerken waardoor het allemaal minder leuk wordt. Desondanks geniet ik wel van alles wat ik meemaak!
- Het is goed heet overal, soms echt te heet (43 graden).
- De sally’s (salamanders) blijven ons achtervolgen, maakt niet uit waar je bent in India, ze zitten overal!

Voor nu heb ik even geen inspiratie meer en ben ik wederom muug, dus ga ik het hierbij laten. Nog 2 weken te gaan in India, de tijd is gevlogen, maar ook nu geldt nog even: just enjoy!

Slaap lekker Nederland!