Just enjoy!

Just enjoy; ons nieuwe motto hier waar we ons proberen aan vast te houden. Proberen alles zoveel mogelijk in me op te nemen nu het nog kan. De kinderen die staan te stralen wanneer wij na een week weer terugkomen op het project en staan te trappelen om ons te komen knuffelen. Vikki die tijdens het eten constant met zijn arm op mijn been hangt. Appu (de jongste) die geen Engels kan maar je al helemaal blij maakt door alleen maar ‘sister!’ te roepen met zijn blije snoet en vervolgens op je schoot te kruipen. Rohith die altijd een beetje afstandelijk is maar het soms toch niet kan laten om je stiekem een knuffel te geven (als er niet te veel andere kinderen kijken).  Danush die steeds aanhankelijker wordt. Habib die altijd droge grappen maakt. Karthiek die bijna niks zegt maar altijd naar je toe komt en lacht, zelfs als hij koorts heeft. En nog zo veel meer dingen waardoor ik altijd eventjes smelt van binnen. Dit zijn dan ook de dingen waar ik hier het meeste van geniet, juist die kleine gebaren.

Alles waar ik eerst zo van stond te kijken, daar denk ik nu niet meer eens bij na. Het is alsof ik niet beter weet om op de grond te zitten tijdens het eten in een kring met alle jongens, etend met je hand. Om twee keer op een dag rijst te eten. Om te ‘douchen’ uit emmers en deze elke dag te vullen door 3x de trap op en neer te lopen met een kan water in m’n zij. Om te bidden voor het eten. Om ’s middag af en toe een dutje te doen op de grond voor de televisie tussen de kinderen. Om elke dag onze kleren met de hand te wassen en te schrobben. Om hier over straat te lopen en bij onze vaste winkels een praatje te houden. Zelfs de hitte en daarbij het zweten (af en toe merk ik het niet eens) begint aardig normaal te worden.

En net op dat moment, dat ik besef dat dit alles voor mij normaal is, besef ik ook dat we alweer over de helft zijn van onze tijd hier. Eng. Ik wordt daar een beetje bang van, kan er niks aan doen. Ik wil niet afscheid nemen van alle jongens hier, wetende dat ik ze nooit meer ga zien. Hoe kun je nou zo’n kleine Appu, die waarschijnlijk nog nooit eerder vrijwilligers heeft meegemaakt en daar afscheid van heeft moeten nemen, achterlaten terwijl je weet die ie zich elke dag weer meer aan je hecht? En hoe kun je weggaan wetende dat dit hun leven is en hoogstwaarschijnlijk ook zal blijven? Natuurlijk hebben ze het over het algemeen heel goed hier. Ze hebben onderdak, krijgen goed te eten, kunnen naar school als ze willen. Maar vooral bij de oudere jongens hier merk ik wat voor effect deze levensstijl op ze heeft. Voor ons is dit allemaal heel leuk in die maanden dat we hier zijn, maar voor hen is dit altijd zo. Elke dag met minstens 20 andere jongens je leefruimte delen waarin je slaapt, eet, douchet, je huiswerk moet maken, leren voor toetsen. Ik ben iemand die erg gesteld is op mijn privacy, ik heb soms echt tijd voor mezelf nodig. Maar ik kan hier naar mijn kamer gaan wanneer ik wil, of even naar het dak met Renee. Deze jongens hebben geen privacy. Zodra ze weg willen moeten ze hier toestemming voor vragen. Wanneer ze even ergens een rustig plekje opzoeken worden ze al door het personeel gezocht. Hier loopt er zo’n 30 man van rond dus dan kun je het wel bedenken. Natuurlijk snap ik wel dat dit een opvang is en dat ze hier toezicht moeten houden, maar ik merk dat ik hier soms gewoon slecht tegen kan. Vooral voor de oudere jongens, ik zou gek worden als ik niet gewoon even tijd voor mezelf kon nemen wanneer ik wil. Daarom, ook al klinkt dat misschien raar, kan ik het ook begrijpen als er jongens zijn die hier weg gaan. Vooral als ze gewend zijn om op straat te leven waar ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Het is allemaal zo dubbel.

Maar hoe dan ook: just enjoy! Dit is het motto van een van de oudere jongens hier. Deze jongen heeft veel van zijn leven verteld aan ons, maar daar wil ik niet eens over in details treden. En toch is hij degene die dit altijd tegen ons zegt wanneer het ons even tegenzit en ons zelf probeert te helpen zo ver hij kan. Daar kunnen wij nog veel van leren.

Over genieten gesproken, inmiddels alweer een week geleden zijn ons pap en mam weer naar Nederland vertrokken na zo’n 13 dagen hier te zijn geweest. Wat fijn om ze weer eens een dikke knuffel te kunnen geven! Stiekem heb ik dan ook wat traantjes gelaten toen ik dit weer voor het eerst in 2 maanden kon doen. De eerste dagen hebben we samen doorgebracht op het project hier en hebben zij voor sinterklaas gespeeld. Bijna een hele koffer vol met leuke spullen en spelletjes voor de kids. Ze vonden het geweldig, vooral de skippyballen waren populair. Deze hadden ze nog nooit in hun leven gezien, maar wat genoten ze ervan. Zelfs wat oudere jongens, en wat personeel, begonnen al rond te springen! Vervolgens zijn we voor een week naar Kerala vertrokken, een deelstaat die grenst aan Tamil Nadu waar wij zitten. Deze staat bekend om de mooie natuur, en dat hebben we gezien. Ik wist niet dat India ook zo mooi, schoon en rustig kon zijn! We begonnen een paar dagen in Kochi, een stad die bekend staat om de visserij. Hier maken ze gebruik van Chinese visnetten, mooi om te zien! Ook hebben we hier veel genoten van de (te) leuke winkeltjes en de heerlijke Italiaanse keuken. Vervolgens zijn we doorgegaan naar Allepey, waar vrijwel alleen maar water te vinden is. Hier hebben we zo’n 20 uur mogen genieten van onze eigen privé houseboat. Super mooi! We hebben door de backwaters gevaren met deze boot, en ook nog met een kleine kano-achtig-bootje (waarmee je bijna in het water zat) door de smallere kanaaltjes gevaren. Wat mooi om te zien, niet alleen de natuur maar ook de mensen die hier aan het water leven, hun was aan het doen zijn in het water of zichzelf aan het wassen zijn. ’s Avonds was het wat minder leuk, grootste spin ever, grote kevers, alles. Gelukkig was de kapitein zo aardig om ons hier van te ontdoen.

Na Allepey zijn we door gegaan naar Kumily, een plaatsje wat hoger in de heuvels. Dat merkte je ook aan de temperatuur, heerlijk! Hier hebben we een olifantenrit gedaan inclusief wassen en een douche. Wat een geweldige ervaring en wat een prachtige beesten! Zo gaaf om hier op te mogen zitten en deze aan te kunnen raken, niet te beschrijven. Na hier een paar dagen te hebben genoten van het klimaat, de gastvrijheid en gewoon de fijnheid, zijn we weer terug gegaan naar Kochi om daar de week goed af te sluiten met wederom de heerlijke Italiaanse keuken (waar we speciaal voor terug kwamen..)

Toen we weer terugkwamen op het project kwamen de kinderen al naar buiten onze taxi tegemoet gerend. Ze bleven netjes op de drempel staan wachten maar je kon van de gezichtjes aflezen dat ze niet konden wachten om een dikke knuffel te krijgen. Wat een schatjes. De dag erop zouden we beginnen met het Summercamp. Dit houdt in dat er nu tijdens de zomervakantie van de kinderen, elke dag een programma wordt gehouden. Hiervoor kwamen de spullen van ons pap en mam goed van pas! Helaas waren we nog maar amper begonnen toen er ineens een flinke rookwalm uit een van de buitenhokken kwam. Fire again. Een van de hokken waar veel kleren, de autoriksja en andere spullen lagen stond helemaal in brand. Dit werd pas laat opgemerkt omdat de bus van Karunalaya ervoor stond waardoor de vlammen niet te zien waren. Wanneer de brand ontdekt werd, was het al te laat. Alles helemaal weg. Wederom flink paniek, maar gelukkig niemand verwond en de brandweer heeft er voor kunnen zorgen dat de brand niet over is geslagen. Doei programma, en doei buitenlucht, want wij vieren (spap, smam, Renee en ik) werden verzocht om op onze kamer te blijven aangezien er van allerlei instanties mensen kwamen en zij anders ook van alles van ons zouden moeten weten. Op zich niet heel erg, maar de brand was ontstaan in een van de electriciteitkastjes waardoor er dus op heel het project geen stroom was en dus ook geen werkende ventilators. Zweet all over! Maar goed, na zo’n anderhalf uur werden we bevrijdt uit onze sauna en konden we weer naar beneden.

De dag daarop vertrokken ons pap en mam alweer naar Nederland. Ik vind het niet alleen fijn om ze weer gezien te kunnen hebben, maar vind het ook fijn dat ze nu weten waar ik over praat straks als ik terug ben. De kinderen, zowel jong als oud, vonden het hartstikke leuk om met ze uit te hangen en dan ook vooral met ons pap. Ze zijn namelijk niet gewend dat er mannen uit Nederland komen, meestal zijn het namelijk vrouwen of meiden. Ik stond er dan ook van te kijken hoe ons pap het deed hier, daar was ik voorheen namelijk een beetje bang voor. Ons mam, daar maakte ik me niet druk om! Die vermaakt zich wel en ze wist al van eerder hoe het er in India aan toe gaat. Gelukkig heeft ons pap zich ook prima vermaakt en hij heeft dan ook flink met iedereen zitten buurten en grappen, zelfs met random mensen op straat. Kei leuk om te zien!

Het afscheid op het vliegveld was een beetje hectisch, aangezien ons pap en mam al in gingen checken en Renee en ik dachten via de Visitorshall naar binnen te kunnen om daar vervolgens uitgebreid afscheid te nemen. Daar aangekomen bleek dat je wel naar binnen kon, maar dat er vervolgens na 4 meter een hele omheining staat zodat je nog niet verder kon. Wij als een gek omgedraaid en over het vliegveld heen rennend om ons pap en mam nog net tegen te kunnen houden voordat ze naar binnen gingen. Hierbij hadden we gezelschap van een hondje, die net daarvoor mijn schoot in was gekropen toen we een bakkie aan het doen waren. Hij bleef ons trouw volgen, en dus ook toen we als gekken aan het rennen waren. Nog net op tijd dus. Hier hebben we best haastig afscheid moeten nemen aangezien er al een rij was gevormd achter ons, helaas. Iedereen natuurlijk raar opkijkend door onze scene, en daarbij het intiem geknuffel en gekus wat Indiërs niet gewend zijn. Toch heb ik ze met een goed gevoel naar huis laten gaan, wetende dat ze het ook leuk hebben gehad en dat ik ze over 2 maanden weer zie.

Nu zijn we alweer even verder, en hebben we er al een volle week van de summercamp opzitten. Leuk om eens hele dagen bezig te zijn met alle jongens! Normaal doen we kleinere activiteiten of spelletjes, nu zijn we de hele dag bezig en kunnen we ook grote dingen organiseren. Komende week is het ook nog summercamp dus we hoeven ons niet te vervelen, en de kinderen ook niet!

Wederom nog een kleine opsomming van de laatste tijd:
- Renee en ik zijn gisteren tot de ontdekking gekomen dat we luizen hebben. Ieww. Dat verklaard heel die jeuk op mijn hoofd. Nu hebben we vandaag direct antiluizen spul gehaald en kammen, maar we zijn bang dat er geen beginnen aan is. We hebben geen wasmachine of warm water om alles te kunnen ontluizen, en daarbij heb je ook nog alle kinderen hier waarvan de meeste het ook wel zullen hebben. We vroegen ons al af waarom sommige zoveel korsten op hun hoofd hadden..
- Sinds gisteren zijn de meeste kleine kinderen weer helemaal kaal. Eens in de zoveel tijd worden de kinderen naar de kapper gestuurd om geschoren te worden. Dit voor de hitte en misschien ook wel voor de luizen dus?
- We hebben van de week maar liefst 3 dagen kunnen genieten van airco op onze kamer. Ons werd verteld in het begin dat deze niet werkte, maar nu kwam een van de jongens met de afstandbediening aanzetten en wat denk je? Hij werkt! Wij zo blij als een kind, vragen we de volgende dag hoeveel we er voor moeten betalen: maar liefst €20 per dag. Per dag ja, dat hebben we goed verstaan. Doei airco!
- Sinds vorige week hebben we al een aantal keer voor 1, of met geluk 2 dagen, een werkende douche gehad. Genieten! Vraag met niet waarom dit maar af en toe is en maar 1 of 2 dagen, maar dat heeft iets met de watertanken te maken hier.
- Er schijnt hier malaria voor te komen, wat in Nederland door onze beide huisartsen werd ontkent. In de laatste tijd zijn er al 2 jongens hierdoor ziek geweest. Wij zitten van top tot teen onder de muggenbulten, maar gelukkig nog geen teken van ziekte. Afkloppen die handel!
- Jeeva (14), een van de jongens hier, is momenteel een tijdje bij zijn vader omdat het vakantie is. Voordat hij ging wou hij mijn telefoonnummer hebben, en inmiddels heeft hij al 30x gebeld denk ik, waarvan ik hem 3x gesproken heb (telefoon ligt namelijk altijd op onze kamer). Elke keer zegt ie weer dat ie ons mist, de schat. Gelukkig komt ie volgende week weer terug!
- Gisteren was Rohith in de badkamer op zijn kin gevallen en de snee was te diep voor ons om er iets mee te kunnen doen dus moest hij naar de dokter. Toevallig gingen wij daarna boodschappen doen en bleek dat deze dokter zich naast onze vaste shop bevind. We mochten even binnenkijken: twee kleine ruimtes met een gordijn ertussen en wat gereedschappen. Hij werd op dat moment behandeld, gelukkig onder narcose want als iemand goed kan huilen dan is het onze Rohith. Maar eind goed al goed! Hij is gehecht en heeft nu nergens geen last meer van.

Ik zie dat ik inmiddels al een heel eind weggeschreven heb, dus ik ga het hierbij laten. Inmiddels is het hier ook al weer al lang bed tijd en morgen hebben we weer een vol programma voor de boeg. Weltrusten Nederland en tot schrijfs!