Goodbye India

Vandaag een week geleden was mijn laatste dag in Chennai. Mijn laatste dag die ik daar met alle mensen, maar vooral met de jongens heb doorgebracht.

Hoe de laatste weken precies verlopen zijn weet ik niet eens meer. Toen we terug kwamen van het reizen waren er wel 10 nieuwe jongens bij die we nog niet kenden. Maar ook dit bleken natuurlijk weer stuk voor stuk schatjes te zijn.  We hebben nog een kamp gehad die na 1 dag afgelast werd omdat er problemen waren met water en elektriciteit. Jammer, maar niks aan te doen. Van dit kamp af zijn we met de trein terug naar Chennai gegaan, dus toch nog een treinrit mee kunnen pakken in India. Verder zijn voor mij de laatste dagen een beetje een waas geworden. Zo druk en intensief bezig geweest met alles af te sluiten. We hebben ook nog een disco georganiseerd als laatste keer, en omdat we er iets speciaals van wilden maken hebben Renée en ik samen met 6 jongens een dansje ingestudeerd. Voor dit dansje hadden we ons helemaal Indiaas aangekleed en de jongens ook, wat ze dan weer helemaal geweldig vonden. Vooraf hebben we een paar dagen met hen geoefend en je zag ze letterlijk stralen. Wat doet dat een mens goed!

De rest van de dagen zijn allemaal wat vaag, maar er zijn nog genoeg dingen die ik me maar al te helder voor de geest kan halen. Zoals veel dingen die er nog gezegd of gedaan zijn:  

 Gophi (16), die de laatste week niet meer met ons wilde praten en zei dat hij ons echt niet ging missen, maar uiteindelijk een van de laatste dagen naar ons toe kwam om te zeggen dat hij ons wel zou gaan missen en dat we altijd vrienden zullen blijven (met zijn hand op zijn hart en een glimlach op zijn mond).

Habib (15), die tegen ons zei dat wij ‘one side sad’ waren en ‘one side happy’, omdat wij ook blij zouden zijn om weer naar Nederland te gaan. Maar dat hij ‘two sides sad’ was. Dat er nieuwe vrijwilligers konden komen maar dat hij toch aan ons zou blijven denken.

Gogul (8), een van de nieuwe jongens maar zo voelt het niet. Meteen aanhankelijk naar ons toe. Een middag lag ik voor de tv bijna te slapen, komt ie naast me liggen en gaat ie gewoon liggen kijken en lachen naar mij.

Satisch (20), de meest verlegen jongen van Karunalaya die in heel die maanden maar amper een woord tegen ons heeft gezegd (hij kon bijna geen Engels), maar de laatste twee weken alleen maar zat te grappen met ons en steeds weer contact opzocht. Geweldig.

Jeeva (14), een hele slimme jongen die de eerste maanden best afstandelijk was en niets van emoties of aanhankelijkheid moest hebben. Nu telkens naar ons toe komen, praten over alles. Hij is de laatste dagen vaak de oorzaak geweest bij mij van een nieuwe huilbui. Gewoon al de manier waarop hij iets zo serieus kan zeggen. En wanneer ik dan moest huilen zei hij weer dat ik mezelf onder controle moest houden. ‘Control yourself sister’.

Ajith (15) die niet zo goed Engels spreekt, maar je merkt gewoon aan hem dat ie eigenlijk van alles wilt zeggen tegen je. Dan haalt ie Jeeva er weer bij om het voor hem te vertalen en dan komt er ineens weer iets schattigs uit. Of hij zegt gewoon helemaal niks maar blijft constant bij je in de buurt en pakt dan ineens je hand vast wanneer je emotioneel bent of wat dan ook.  

En dan heb je nog Prasanth (16).. Mijn grote vriend Prasanth die altijd de grote clown uithangt zodat wij elke keer weer moesten lachen om hem. Maar zodra hij ergens mee zat dan was de grote clown verdwenen en ging de negeermodus bij hem aan. Zo ook onze laatste week. Gelukkig halverwege de week toch tot hem door kunnen dringen en heeft hij zich open gegooid. Hij gaat ons gewoon te erg missen vertelde hij. Wij waren de afgelopen maanden zijn beste vrienden geworden, wanneer hij ergens mee zat kon hij daar met ons over praten. Wanneer hij zich kut voelt dan gaat ie ook naar buiten (buiten de poort) omdat hij hier too much tension voelt. Hij zei ‘You maybe 1 month, 2 months sad. Me, full year sad.’. Tegen hem gezegd dat als hij blij is, wij ook blij zijn. Dus wat denk je, de laatste dagen heeft ie weer volop grappen lopen maken, de schat. Wetende dat hij zich rot voelt maar dat voor ons doet.

En zo zijn er nog veel meer speciale momenten die in mijn geheugen gegrift zijn, net als dat er zo veel speciale mensen zijn die ik heb leren kennen afgelopen maanden. Elke dag gingen we naar de Medical Shop, gerund door een echtpaar. Deze mensen waren wel zo ontzettend lief en hebben echt veel voor ons gedaan in die maanden. Hun zoontje van 3 heeft veel gezondheidsproblemen, maar ondanks dat blijven ze positief denken en hun geloof bewaren. Op de laatste dag zijn zij ook naar het project gekomen om afscheid van ons te nemen. Renée had nog een beschermengeltje liggen wat ze van haar oma had gekregen, deze hebben we aan hen gegeven. De man brak letterlijk in tranen uit en heeft zoveel lieve speciale dingen gezegd. Wat een mooie mensen.

Het afscheid met iedereen was zwaar en emotioneel. We hebben nog veel cadeautjes en persoonlijke spullen gehad van de jongens, ondanks dat ze zelf bijna niks hebben. Al deze jongens zitten allemaal stuk voor stuk in mijn hart en ik weet dat ze daar nooit meer weg zullen gaan. Ik ben wel zo ontzettend blij dat ik dit allemaal mee heb mogen maken, dat ik 5 maanden mijn leven heb mogen delen met hun en alle andere lieve mensen die we hebben ontmoet. Dat ik in deze 5 maanden zo veel heb mogen leren, dat ik weet dat er zo veel mooie dingen zijn. Ook met Renée is alles wel zo goed en fijn verlopen, dat het gewoon eng is. Hetzelfde denken en ook letterlijk zeggen, veel kunnen lachen maar ook samen kunnen huilen en praten, vooral de laatste weken. En zelfs dan konden we nog wel iets vinden waar om we moesten lachen.

Op dit moment kan ik nog steeds in tranen uitbarsten als ik terug denk aan India, gewoon het gemis van het leven daar en alle jongens vind ik verschrikkelijk. Maar hoe dan ook, ik weet dat wat ik heb meegemaakt echt speciaal is en dat ik daarvoor dankbaar moet zijn. En dat ben ik ook!

Goodbye India! And maybe… Till we meet again.