Daar zijn we weer!

Na een tijdje stil te hebben gelegen, hier weer een nieuw verhaal! De weken hier lijken echt dagen, maar dat zal jullie niet verassen want dit is namelijk al vanaf het begin al zo. Vandaar ook dat ik al eventjes niks meer heb laten horen. De laatste weken zijn dan ook erg druk, hectisch, warm, nog warmer, maar ook heel leuk geweest.

Om te beginnen zijn er de jongens die naar het Street Child World Cup in Brazilië zijn geweest. Zij vertrokken op woensdag 26 maart in de avond en diezelfde ochtend hebben we de schoenen vanuit Nederland op het postkantoor hier in Chennai opgehaald. Net op tijd dus! ’s Middags zijn we met maar liefst 2 busjes vol naar het vliegveld gegaan om de jongens uit te zwaaien, een hele happening. De dagen hiervoor waren echt hysterisch. Heel Karunalaya stond op zijn kop met alles te regelen voor het vertrek van het team. Daarbij kwam ook nog eens dat er die maandagmiddag ervoor een ‘send-off program’ plaatsvond. Dit hield in dat de jongens al hun dansjes en trommelsessies die ze de dagen ervoor zo hard geoefend hadden zouden laten zien aan alle mensen hier. Dachten wij. Zoals hier wel vaker voorkomt, vergeet men weleens om ons over iets in te lichten. Of ze denken dat wij het wel weten, of ze denken dat wij alles last-minute kunnen doen. Zo ook die middag, wij wisten wel dat er een programma was, maar wat dat nou precies inhield, Joost mocht het weten. Dit zou om 4u beginnen, dus wij heel braaf klokslag 4 uur in de zaal gaan zitten bij de rest van de kinderen. Nee dat was niet goed, wij moesten aan de andere kant gaan zitten bij de volwassenen. Oke, prima. Tegen de tijd dat iedereen binnen was (niet alleen de kinderen maar ook heel het personeel en ouders), was het inmiddels bijna 5 uur, en werden wij ineens verzocht om vooraan in de zaal te gaan zitten bij de ‘belangrijke mensen’. Oke, vreemd, maar op zich wel leuk. Het programma begon met allerlei officiële toespraken van deze belangrijke mensen, maar tussendoor dus ook de leuke dansjes etc. Toen werden wij ineens naar voren gehaald, met een leuk verhaaltje eromheen, en kregen we beiden een mooie sjaal om ons heen gewikkeld. Dit is een ritueel hier om mensen welkom te heten. Vervolgens krijgen we ook nog de microfoon in onze hand met de vraag of wij ook nog een woordje willen doen. Eh pardon? Een speech? Wisten we dat? Zo moedig als Renee is, en ik niet, heeft zij dit toch nog even uit haar mouw kunnen schudden. Mooi voorbeeld van hoe goed wij hier overal op voorbereid worden. Hetzelfde verhaal was er ook afgelopen woensdag, de jongens zijn dinsdag teruggekomen. Toen was er ook weer zo’n bijeenkomst over het toernooi. Gelukkig hoefden we deze keer alleen maar vooraan te zitten en geen speech te houden. Helaas hebben de jongens alle wedstrijden verloren in Rio, maar gelukkig hebben ze wel de fairplay award mee naar huis genomen! Ook was het zo dat veel teams van de andere landen niet uit straatkinderen bestond of weer uit veel oudere jongens, heel raar en heel jammer dat ze zoiets doen. Gelukkig hebben ze toch een hele leuke tijd gehad en hebben ze dit niet te zwaar opgepakt.

Verder hebben we, inmiddels al weer twee weken terug, ons eerste tripje gemaakt. We zijn een lang weekend naar Mamallapuram geweest met z’n 2en. Even heel goed bij kunnen tanken en ook, een beetje te veel, kunnen shoppen! Iedereen hier kende ons onderhand, want we gingen elke dag weer opnieuw shoppen en iedereen wist ook te vertellen dat we maandag weer vertrokken. Ach, we hebben in ieder geval de economie hier weer even goed geholpen! Ook hebben we hier lekker kunnen eten met een biertje erbij en ook lekker kunnen zwemmen. Wat is dat fijn met dit weer! Ook hebben we hier verschillende tempels en andere bezienswaardigheden bezocht. Heel mooi allemaal, maar hier waren we vrij snel mee klaar. Het is gewoon te warm om hier een uur rond te hangen. Maar al met al hebben we dus een heel fijn weekend gehad! Toen we terugkwamen waren alle kids super blij ons weer te zien, heel leuk! Ze stonden ons al bij de poort op te wachten, de schatten. Ook hebben we in Mamallapuram veel Indiase kleding gekocht en sieraden; kettingen, armbanden, enkelbandjes en teenringen. Ook hebben we hier DE stippen gekocht voor tussen je ogen. Wanneer we al deze dingen aantrekken, krijgen we ineens super veel complimenten van de mensen hier. Dat vinden ze dan weer helemaal geweldig als we er zo bij lopen.

In de afgelopen weken zijn er stiekem best wat kinderen naar huis gegaan of weggelopen. De vorige keer vertelde ik dat er 2 broertjes weg zijn gelopen en waarvan ik hoopte dat ze terug zouden komen. Helaas is dit niet het geval en is hun andere broer inmiddels ook weggelopen. Af en toe is het zo moeilijk om te begrijpen waarom ze dit doen, maar aan de andere kant ook wel weer logisch. Deze 3 broertjes zaten bijvoorbeeld niet op school en zaten dus de hele dag hier op het project met een groepje van +/- 8 kinderen. Ze gaven aan het niet leuk te vinden hier en daarom zijn ze weggegaan. Wanneer dit gebeurd dan wordt hier verder ook niet raar van opgekeken door het personeel of de andere kinderen. En dan vinden wij het weer heel erg als er iemand ineens weg is, terwijl wij de kinderen helemaal niet zo lang kennen als de mensen hier.

De oudere man die hier woont, verteld ons ook regelmatig verhalen over de jongens waar we best van schrikken. Zo vertelde hij laatst dat er een aantal jongens zijn hier, van rond de 12/13/14 jaar, die soms ijzer stelen uit kerken of tempels, om dit vervolgens te verkopen en zo aan geld te komen. Sommige gaan ook regelmatig niet naar school maar bijvoorbeeld een hele dag naar het strand, waar ze vervolgens ook gaan bedelen voor geld. Van dit geld kopen ze niet alleen chips, snoep of wat dan ook, maar sommigen kopen ook sigaretten. Jongens toch. Dan denk ik weer bij mezelf van prima dat jullie stiekem willen roken, maar ga alsjeblieft gewoon naar school toe!

Verder willen we al heel lang een keer een grote dag organiseren voor de jongens, maar dit komt er steeds niet van. Heel frustrerend. Dan zijn ze hier druk met de voorbereidingen van het voetbalteam, dan zijn zij dus weg, en nu zijn ze weer druk met allerlei besprekingen en evaluaties. Gelukkig heeft Paul (de directeur) zelf al gezegd dat het allemaal te hectisch is geweest en dat we dit binnenkort echt kunnen gaan doen, yes! Nu zijn we wel veel met de kinderen bezig natuurlijk, maar we willen gewoon heel graag een keer echt wat gaan doen met ze en de deur uitgaan.

Om het weer niet al te lang te maken, hieronder nog een kleine opsomming van afgelopen weken:
- Ik heb mijn eerste aanvaarding met een salamander gehad, onder de douche welteverstaan.
- Nog nooit heb ik zoveel gezweet als hier in de afgelopen weken. De temperatuur is echt niet fijn meer. Alleen al wanneer je gewoon over straat loopt, loopt het zweet langs m’n benen (vies hé?).
- Ik geniet zo intens van de kinderen hier! Ze zijn zo lief, ondanks ze soms stomme dingen doen. Laatst vroeg een jongen aan mij of ik alsjeblieft niet gewoon in India kon blijven wonen. Ik zei dat ik dat wel zou willen, maar dat al mijn familie en vrienden in Nederland zitten en ik hun dan ook moet missen. Hierop zei hij heel wijs ‘Die mogen hier ook gewoon komen wonen’.
- Van de week hebben we een aantal filmpjes gemaakt voor een project over straatkinderen. Hierin hebben we een paar jongens hun levensverhaal laten doen. Ondanks ik al veel van hen wist, raakte me dit tijdens het filmen toch wel hard. Jongens die weglopen van huis omdat hun ouders zoveel ruzie maken, drinken, niet voor hen zorgen of omdat ze geslagen worden. Om vervolgens ergens werk te zoeken en ook hier weer geslagen te worden. Wanneer ik dit allemaal hoor, verbaast het me eigenlijk ook niet dat ze soms, in mijn ogen, zo’n stomme dingen doen.
- Begin mei is er het jaarlijkse zomerkamp. Gezien de communicatie hier weten we niet precies welke datum en hoe lang nou, maar we hebben ergens opgevangen dat dit een week duurt. Elk jaar gaan ze hier vanuit het project met de kinderen  kamperen in de natuur, en wij mogen dit jaar mee! Wat ik me er bij voor kan stellen weet ik nog niet, maar we hebben er zin in!
- Vandaag over een week zijn ons pap en mam er! We gaan dan lekker een week met z’n 4en weg, op naar Kerala. Toch wel fijn om er weer even tussenuit te gaan, en al helemaal fijn om d’n vader en moeder weer even te zien! Ben heel benieuwd hoe ze het hier gaan vinden.
- Laatst haalde een jongen hier ineens een scheermesje tevoorschijn. Ik vroeg hem wat hij hiermee deed en hij vertelde dat de jongens hier zichzelf snijden wanneer ze (liefdes)verdriet hebben. Ik vroeg hem waarom ze dit doen en hij zei dat dit ‘normaal’ is om te doen. De week ervoor zag ik bij een van de personeelsleden hier, terwijl ik hem aan het verbinden was, heel veel littekens in zijn arm staan. Ik vroeg me al af waarom dat was, maar dat blijkt dus helemaal niet raar te zijn hier. Ik heb hem wel uitgelegd dat dit bij ons niet normaal is, ondanks dat er wel mensen zijn die dit doen, en dat ze zuinig moeten zijn op hun eigen lichaam. Maar of ze dat begrijpen..?
- Afgelopen zaterdag zijn we met 2 jongens van het project hier naar een groot winkelcentrum geweest. Eigenlijk helemaal niet leuk, want hier betaal je gewoon net zo veel als in Nederland en heb je dezelfde merken. Wel leuk om er even tussen uit te zijn geweest en om voor de eerste keer hier van pizza te genieten!
- Laatst was hier de politie ineen ’s nachts, omdat een van de jongens hier had gestolen. Deze was ook weggelopen, maar is nu weer hier. Wel gaat hij binnenkort terug naar zijn familie in Delhi.
- Ik wil er echt nog niet aan denken om straks weg te gaan hier, ik weet namelijk nu gewoon al dat ik het ontzettend ga missen hier. De jongens, het leven, de stad, alles. Maar het is ook allemaal heel dubbel  want in Nederland wil ik iedereen natuurlijk ook weer zien, maar daarvan weet ik dat het ook weer gaat gebeuren. Met deze mensen hier weet ik gewoon dat wanneer wij weggaan, we ze nooit meer terug zien. Bah.

Al met al blijven er mij dingen hier verassen, maar hoe dan ook blijft het goed voelen om hier te zijn. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten maar de dagen gaan gewoon veel te snel! Dat is natuurlijk een goed teken, maar ook dat is weer dubbel. Hoe dan ook, ik probeer er zoveel mogelijk van in me op te nemen!

Tot de volgende weer!